It was an itsy-bitsy-teenie-weenie
Yellow polka-dot bikini,
That she wore for the first time today.
An itsy-bitsy-teeny-weenie yellow polka-dot bikini,
So in the locker she wanted to stay!

Deze song van Brian Hyland uit de oude doos scoorde hoge ogen in de hitparades van 1960. Het meisje van toen wurmt zich vast al lang niet meer in bikini’s, zelfs vandaag, op Bikini Day niet. Maar die hit, die horen we vandaag vast meermaals weerklinken, al is het enkel in ons hoofd. Met de huidige tropische temperaturen bovendien, droomt vast menigeen aan zijn werktafel weg van zon, zee, strand en bikini’s, met of zonder gele stipjes.

Als een bom

Toen de Fransman Louis Réard in 1946 de bikini introduceerde, hoopte hij dat het minuscule kledingstuk even hard zou inslaan als de net gedane nucleaire testen door het Amerikaanse leger bij het atol Bikini. Vandaar zijn naamkeuze. Maar helaas, geen enkel model durfde het aan om zich in een bikini te vertonen. Uiteindelijk was het de erotische danseres Micheline Bernardini die de bikini aandurfde tijdens een persconferentie in Parijs. De bikini was dan ook een echt niemendalletje: het broekje was een string en krantenteksten sierden de stof.

A two-piece suit isn’t a genuine bikini unless it can be pulled through a wedding ring.

– Louis Réard –

In de ban

Terwijl het kuisere tweedelige badpak van de eveneens Franse Jacques Heim, dat luttele weken voor de bikini werd voorgesteld, wel gedragen werd op het strand, kreeg de spraakmakende bikini heel wat kritiek te verduren. Hij werd bijvoorbeeld verboden bij de Miss World Contest in 1951 en België, Italië, Spanje en Australië banden het dragen van de bikini in zijn geheel. Het Vaticaan sprak zich openlijk uit tegen de bikini en noemde het een zondig kledingstuk.

Film

Pas toen de Franse actrice Brigitte Bardot deze openlijk durfde te dragen bij het Cannes Film Festival in 1953, kreeg de populariteit van de bikini een flinke boost. Toch duurde het nog tot 1962 voor de bikini voor het eerst op film te zien was. De legendarische scène van Ursula Andress die in een witte bikini uit de zee oprijst in de James Bond film Dr. No, levert haar nog steeds de titel van meest sexy vrouwelijke sidekick uit alle James Bond-films op.

De populariteit van de bikini komt en gaat sindsdien. Het wel of niet dragen van deze badmode hangt momenteel meer af van het zelfvertrouwen van de draagster dan van iets anders. Strakke, afgetrainde lichamen zijn helemaal niet nodig om het tweedelige badpak op te vullen, een beetje aplomb volstaat. Want zeg nu zelf, waarom zouden we ons druk maken om de ideale “bikini body” als er zoveel lekkernijen te verkrijgen zijn bij Delitraiteur?